آونگ ايستاده

خورشيد

كه سر باز زد از تابيدن

درختي شدم

بي ريشه، بي برگ

كه نمي دانست

چگونه ايستاده است

زمان گذشت

تا بال هاي تو را ديدم

و هنوز حيرانم

چگونه يك پروانه

درختي را

نگاه داشته است.

28/2/89


- چيزهاي زيادي بود كه دلم مي خواست بياموزم، چيزهايي كه سخت و آسان بود و واي اگر كه مي شد و حيف كه نشد. به اين مي گويم درد، به اين مي گويم حسرت؛ كه هر چه مي كنم آرام نمي شود. نه اين كه نمي توانم بخندم نه اين كه نمي توانم شاد باشم اما مي داني آرام نيستم، آرام نمي شوم. شايد بايد شروع كنم به بخشيدنِ خودم. شايد بايد شروع كنم از تو ياد گرفتن؛ از تو كه هزار بار اين رفيق نيمه راه، اين آونگ ايستاده را بخشيده ايي و بال هاي زيبايت را هرگز از درخت من نگرفتي.