آن نيستي كه رفتي، آني كه در ضميري*

نشسته ام روبروي ديوار

و به پرواز فكر مي كنم

به مسيري

كه پرنده هاي وحشي

از آن خواهند گذشت

آسمان كه نبود اين سر

شايد پنجره ي كوچكي شود.

19/10/88



- آرم كه عالي بود ولي اين ژوژمان رنگ بد دارد مرا مي ترساند.

- با اين كه به من مربوط نيست! ولي حواست به گل ها هست؟ آبشان مي دهي؟

- آخ كه چقدر دلم لك زده براي خانه. براي اتاقم و آن دكوراسيون خنده دارش! براي خنده ها و چشم هاي معصومِ تو داداشي كچلِ من. مي خواهي يك شعبه كافي بامدادي هم اين جا تاسيس كن! خودم مي شوم مشتري پر و پا قرصت.

* غزليات سعدي