۱۳۸۹ شهریور ۳۰, سه‌شنبه


بلند گو نیست، شعر

که پشتش بایستی و فریاد بزنی

به بهانه ی تعهدِ اجتماعی

یا مکانی مناسب

که از آن پرچم آویزان کنی

شعر، دهانِ کوچکیست


که وقتی با آن می خوانی

تنهایی اما

چندین و چند نفری.


29 شهریور 89

۲ نظر:

ناشناس گفت...

سه خط آخرش خیلی‌ خیلی‌ خوبه

ایمان عابدین گفت...

عجب شعر زیبایی...

شاد باشی
حق نگه دار