۱۳۸۹ شهریور ۴, پنجشنبه

در ادامه ی شعرِ قبل


تو در گل

در خون

در کثافت

دست و پا می زنی و

در آب غرق می شوی

آن وقت من

از ایستادن درختی می گویم

که از ریشه در آمده است!

چه کنم پاکستانِ من

چه کنم جز فریب دادنِ خودم!

4 شهریور 89

۳ نظر:

درخت ابدی گفت...

حالا درست شد. واکنش واقعی به بدبختی واقعی.
شعر قبلی قشنگ بود، اما همدلانه نبود.

3esfand68 گفت...

kheyli khoshhal shodam vaghti khoondam
vaghti didam
vaghti omidvar shodam
ke hanooz kasi hast ke be fekr mojoodi shabih be khodash dar kiloometrha door az khodash bashad

kheyli shadab shodam vaghti hes kardam hanooz kasi hast ke midoone komak faghat pool nist eshgh va mohabat bozorg tarin komak ast


dar in zaman ke hame fekre eslah olgoo va behine kardan har chiz va har kas hata eshgh be mabood/sher goftan ensani ba maliat hamrah mishe

انسان بیش از زندگی است..........آنجا که زندگی پایان میپذیرد او آغاز میشود{دکتر شریعتی}

ناشناس گفت...

به نظر می رسه خیلی راحت شعر می گید انگار ذاتا شاعرید.